Rekordy dokładności w wykonaniu Omegi

Pod koniec dziewiętnastego i na początku dwudziestego wieku, producenci zegarków wraz ze swoimi głównymi zegarmistrzami, przeznaczali sporą ilość czasu oraz zasobów na przygotowania do zawodów obserwatoryjnych rozgrywanych w wielu miejscach Europy. Nie tak jak w przypadku obecnych, odbywających się co roku wystaw zegarkowych, te wydarzenia nie miały na celu prezentować nowych produktów. Zawody obserwatoryjne stawiały sobie za cel zgłębianie wiedzy na temat chronometrii i udoskonalanie dokładności pomiaru czasu.

Zawody w Genewie były przeznaczone wyłącznie dla firm z Kantonu Genewskiego, podczas gdy te rozgrywane w Neuchâtel otwarte były dla wszystkich zainteresowanych. Z tego właśnie powodu Omega i Longines otwarły swoje oddziały w Genewie - chciały brać udział w prestiżowych zawodach genewskich.

Tego typu testy były najbardziej rygorystyczne i dokładne dla przemysły zegarkowego. Badania dokładności w obserwatoriach zmuszały wszystkich zaangażowanych w proces produkcyjny do osiągnięcia perfekcji gdyż były oparte jedynie o naukowe i techniczne standardy. Jedynie mechanizmy o sprawdzonej konstrukcji, perfekcyjnym wykończeniu oraz najwyższej klasie regulacji były wybierane do zmierzenia się w testach. Po 44 dniach testów w pięciu pozycjach i trzech temperaturach, najbardziej dokładne chronometry zdobywały rozgłos dla swych producentów i uznanie w środowisku. Do testów przysyłane były jedynie mechanizmy, tak jak ma to miejsce obecnie w przypadku zdobywania certyfikatów COSC. Werki umieszczane były w aluminiowych lub drewnianych pojemnikach i stabilizowane kwadratowymi blokami dla łatwiejszego ich pozycjonowania. Koronki były wpuszczane do obudowy tak aby można je było umieścić w dowolnej pozycji.

Testy obserwatoryjne były perłami w koronie chronometrii. Profity finansowe związane z rozgłosem po wygranej zmobilizowały do działania bardzo wielu producentów (zarówno potężne firmy jak i niezależnych, profesjonalnych zegarmistrzów z całej Europy). Nawet Japonia była reprezentowana z sukcesami przez firmę Seiko w kilku zawodach w latach sześćdziesiątych. Jedynie dwie firmy, Patek Philippe oraz Omega uczestniczyły każdego roku w testach obserwatoryjnych. Uczestnictwo w zawodach przysporzyło Omedze opinię firmy produkującej produkty precyzyjne i innowacyjne. Dzięki powtarzającym się sukcesom w testach Omega była w stanie wykorzystać zdobytą wiedzę w swoich zegarkach z certyfikatem COSC, póki nie trafiła na stałą roczną listę certyfikowanych chronometrów. Przez ponad dziesięć lat (1958-1969), była największym producentem certyfikowanych chronometrów - głównie za sprawą swych sławnych modeli z linii Constellation. Firma, która nie była nigdy w pełni usatysfakcjonowana swymi wcześniejszymi dokonaniami, wciąż stara się rozwijać i wprowadzać nowe rozwiązania które mają zwiększać dokładność produkowanych przez nią zegarków.


Reklama z 1936 roku rekordu dokładności z Kew-Teddington

Omega - dokładny czas przez całe życie

Sloganem firmy w 1931 roku było hasło : Omega - dokładny czas przez całe życie (Omega - Exact time for life). Było ono nie tylko marketingową sztuczką, ale faktem opartym o osiągnięcia Omegi w konkursach obserwatoryjnych. Pierwsze sukcesy firmy zostały osiągnięte dzięki wprowadzeniu wielu innowacji w dziedzinie chronometrii. Większość z nich była obecna w sławnym kalibrze 19'' co w połączeniu z precyzyjną regulacją w wykonaniu Alberta Willemina pozwoliło Omedze zdobyć pierwszą nagrodę "regleur de précision", dzięki uzyskaniu najwyższej noty w konkursie w Neuchatel we Francji. Omega powtórzyła ten sukces w roku 1919 dzięki swemu kalibrowi 21''. Po niewielkich przeróbkach kaliber ten stał się sławnym werkiem Omegi nazwanym 47.7. W roku 1925 mechanizm 47.7 wyregulowany przez Gottloba Itha wybrał pierwszą nagrodę w obserwatorium Kew-Teddington zdobywając 95.9 na 100 możliwych punktów.


Kaliber 47.7


Gottlob Ith (odpowiedzialny za regulację chodu testowanych werków w latach 1920 - 1956)

Dalsze udoskonalenia tego werku oraz precyzyjna regulacja w wykonaniu Alfreda Jaccarda pozwoliły Omedze na pobicie rekordu dokładności w Obserwatorium w Genewie w roku 1931. Poprzez zwycięstwo we wszystkich sześciu kategoriach tych zawodów, Omega potwierdziła swą pozycję jako firma produkująca precyzyjne instrumenty do pomiaru czasu, dzięki czemu została wybrana jako oficjalny dostawca przyrządów do pomiaru czasu na Igrzyska Olimpijskie odbywające się w USA w 1932 roku. Był to pierwszy taki przypadek kiedy tylko jedna firma miała stawić czoła temu niezwykle wymagającemu zadaniu. Kaliber 47.7 odnosił dalsze sukcesy i w roku 1936 otarł się o perfekcję zdobywając 97.8 punktu na sto możliwych, który to rekord już nigdy nie został pobity.


Alfred Jaccard (odpowiedzialny za regulację chodu testowanych werków w latach 1929 - 1953)

Łamacze rekordów z 1933 i 1936 roku

W roku 1941 w Neuchâtel wprowadzono kategorię dla chronometrów które średnicą nie przekraczały 34 mm. To wymaganie zostało jeszcze zaostrzone zmniejszając średnicę do 30 mm w roku 1948. Stało się tak z powodu chęci korespondowania z kategoria D obecną w Genewie, która ograniczała wielkość mechanizmów do 707 mm kwadratowych. W roku 1944 Genewa dodała kategorię D która miał objąć mechanizmy mniejsze od 30mm średnicy. Jednakże Omega była już od pięciu lat przygotowana na takie rozwiązanie. Dzięki doświadczeniu zdobytemu w zawodach obserwatoryjnych ze swoimi mechanizmami do zegarków kieszonkowych, Omega stworzyła doskonały kaliber 30mm wprowadzony do zegarków w roku 1939. Wyjątkowy pod względem możliwości regulacji i swej odporności kaliber 30mm ustanowił nowy rekord dokładności w Kew-Teddington już przy pierwszej okazji w roku 1940. Omega pokonała nawet firmę Rolex, która w tym czasie była uznawana bardziej za specjalistę od chronometrów, aniżeli masowego producenta zegarków. W genewskiej kategorii D podczas zawodów w 1945, legendarny zegarmistrz odpowiedzialny za regulację dokładności Alfred Jaccard pozwolił kalibrowi 30mm na zdobycie pierwszego miejsca pokonując pięć mechanizmów firmy Patek Philippe oraz jeden firmy Rolex. Wiele firm nie posiadało wówczas własnych dużych mechanizmów do zegarków naręcznych, które mogły startować w konkursach rozgrywanych w obserwatoriach więc zmuszone były do zakupu zewnętrznych rozwiązań takich jak Peseux 260 - wykorzystywanego przez firmy Ulysse Nardin oraz Movado.


Wyniki testów z 1936 roku.

Pomimo sukcesów kalibru 30mm Omega stale starała się polepszyć dokładność swych zegarków naręcznych poprzez wykorzystywanie istniejących już technologii na nowe sposoby przez całe lata czterdzieste. Ponad sto lat wcześniej, w roku 1801 Abraham-Louis Breguet wymyślił tourbillon, którego zadaniem było kompensowanie negatywnego wpływu grawitacji oraz eliminowanie niekorzystnych efektów, które wpływały na balans zegarka poprzez zewnętrzne siły. Redukcja wpływu temperatury, a zwłaszcza średniego błędu od temperatury były czynnikami na które zwracano szczególną uwagę podczas testów w obserwatoriach. W tym celu wykorzystywano połączenie dwóch metali oraz samo-kompensujacy się włos.

Podczas przygotowań do testów, technikom Omegi udało się zminiaturyzować klatkę tourbillonu, którą umieszczono w małej serii mechanizmów zegarków naręcznych. W roku 1947 Omega stała się drugim producentem zegarków który skonstruował zegarek naręczny z tourbillonem.


Tourbillon kaliber 30I

Omega powierzyła zaprojektowanie swojego tourbillonu z klatką obracającą się co 7,5 minuty Marcelowi Vuilleumierowi, dyrektorowi szkoły zegarmistrzów w Le Sentier, który był autorem również innych niezwykłych rozwiązań związanych z tourbillonem. Każdy z tourbillonów Omegi został wykonany ręcznie przez Jean-Pierrea Mathey-Claudeta (twórcy prototypu) oraz wyregulowany przez Alfreda Jaccarda. Omega stworzyła krótką serię 12 tourbillonów (o numerach seryjnych 10595933-10595944), z których sporą część wysłano na konkursy w Genewie i w Neuchâtel w latach 1947-1951. Pomimo sporych oczekiwań początkowe wyniki tych tourbillonów nie były zachwycające w porównaniu z kalibrem 30mm. Ostatecznie werki te osiągnęły jednak pierwsze miejsce w roku 1950 (kaliber 30mm znalazł się na miejscu drugim a na trzecim mechanizm marki Patek Philippe). Jako, że rynek dla zegarków naręcznych z tourbillonem niemal nie istniał, firma stworzyła jedynie serię na potrzeby konkursów i zaprzestała produkcji. W roku 1987, siedem spośród stworzonych w 1947 roku mechanizmów z tourbillonem zostało odpowiednio odnowionych i umieszczonych w obudowach z 18 karatowego złota lub srebra z przezroczystymi deklami. Doświadczenie uzyskane przy regulacji tych zegarków pomogło jednakże Omedze w odniesieniu kolejnych zwycięstw w konkursach obserwatoryjnych oraz niebywale polepszyło dokładność uzyskiwaną przez produkowane zegarki.


Jean-Pierre Matthey-Claudet - konstruktor prototypów kalibru 30mm oraz tourbillona 30I


Reklama przedstawiająca zdobycie rekordu dokładności przez Omegę z tourbillonem kalibru 30I w 1950 roku

Połączenie przeszłości z przyszłością

Podczas przygotowań do obchodów 100 rocznicy istnienia marki Omega, firma spoglądała w przeszłość szukając odpowiedniego projektu który mógł być odpowiednim hołdem oddanym swej tradycji. Zegarmistrzowie Omegi byli zainspirowani sukcesami firmy z wykorzystaniem mechanizmów z tourbillonem, jednak chcieli stworzyć coś co odróżniałoby ich od innych rozwiązań tego typu w zegarkach naręcznych dostępnych na rynku. Pozostając w zgodzie z duchem Omegi do wprowadzania innowacji w dziedzinie uzyskiwania maksymalnej precyzji, niestrudzony zespół inżynierów opracował w 1994 roku całkowicie nowy mechanizm który znalazł się w pierwszym na świecie zegarku naręcznym z centralnym tourbillonem.

Ważne daty odnoszące się do rekordów precyzji uzyskiwanych przez Omegę

1894: Utworzenie słynnego kalibru 19'' nazwanego Omega.
Spółka zostaje przemianowana z "Louis Brandt et Fr?res" na Omegę.
Omega uczestniczy po raz pierwszy w testach w obserwatorium w Neuchâtel
Albert Willemin, zostaje pierwszym "regleur de précision"w Omedze, odpowiedzialnym za regulację dokładności chodu werków.
1911: Albert Willemin opuszcza Omegę i zostaje zastąpiony przez Wernera-A. Duboisa.
1918: A-Werner. Dubois opuszcza Omegę (przyłącza się do Paula Ditisheima), jego stanowisko przejmuje Carl Billeter.
1919: 1. nagroda w obserwatorium w Neuchâtel dla kalibru 21''.
Ten mechanizm zostaje nieco zmodyfikowany, aby stać się później sławnym kalibrem 47.7.
1920: Gottlob Ith zastępuje Carla Billetera.
1922: Omega uczestniczy po raz pierwszy w próbach w obserwatorium w Kew-Teddington (osiąga 3. miejsce).
1925: 1. miejsce dla kalibru 47.7 w testach w Kew-Teddington.
(95,9 ze 100 punktów ex aequo z Ulysse Nardin); mechanizm reguluje Gottlob Ith.
1929: Alfred Jaccard dołączył do Omegi.
1930: 1. miejsce w testach w Kew-Teddington (96,3 z 100 punktami ex aequo z Movado);
werk reguluje Alfred Jaccard.
1931: Omega osiąga 1 miejsce we wszystkich 6 próbach w obserwatorium w Genewie;
Alfred Jaccard reguluje mechanizm.
1933: Kaliber 47,7 regulowany przez Alfreda Jaccarda osiąga najlepszy wynik w dziedzinie precyzji chodu w Kew-Teddington; 97,4 punktu na 100.
1936: Kolejny kaliber 47,7 wyregulowany przez Alfreda Jaccarda osiąga wynik rzędu 97,8 punktu na 100 w Kew-Teddington. Ten wynik nigdy nie został pobity.
1937: 1. miejsce w Kew-Teddington z 97,3 pkt.
1938: 1. miejsce w Kew-Teddington z 97,7 pkt.
1939: Stworzenie Cal. 30 (pierwszego kalibru z rodziny 30mm).
1940: 1. miejsce dla kalibru 30mm w Kew Teddington; mechanizm regulowany przez Alfreda Jaccarda.
1943: Rozpoczęcie produkcji kalibru 30T2 należącego do rodziny 30mm (pierwszy werk Omegi pozłacany różowym złotem).
1945: 1. miejsce dla kalibru 30mm w obserwatorium w Genewie; mechanizm regulowany przez Alfreda Jaccarda.
1947: Stworzenie pierwszego tourbillonu w mechanizmie zegarka Omega (kaliber 30i).
Werk opracowany specjalnie na potrzeby prób w obserwatoriach (wykonano tylko 12 sztuk).
1948: 1. miejsce w Neuchâtel dla kalibru 30mm.
Po raz pierwszy firmy spoza Szwajcarii są dopuszczone do rywalizacji.
1950: 1. miejsce dla tourbillonu 30i podczas zawodów w Genewie; regulacja wykonana przez Alfreda Jaccarda.
Joseph Ory przyłącza się do komórki odpowiedzialnej za precyzję mechanizmów.
1951/2: Pierwsze miejsca podczas prób w obserwatorium w Genewie.
1953: Umiera Alfred Jaccard.
1954: Nowy rekord w Genewie przy udziale Gottloba Itha.
1955: Dwa nowe rekordy w Neuchâtel, werki regulowane przez Gottloba Itha
1956: Gottlob Ith umiera w wieku 66 lat; Joseph Ory przejmuje jego stanowisko szefa działu dokładności.
Dwa pierwsze miejsca w obserwatorium w Neuchâtel.
1958: Nowy rekord w Genewie; mechanizm reguluje Joseph Ory.
Stworzenie kalibru 30GD - opartego na 30mm jednak z lepszą spręzyną i wyższą częstotliwością pracy (25.200 zamiast 18.000 vph). Ta specyficzna częstotliwości będzie wykorzystywana ponownie przez Omegę w mechanizmach Co-Axial.


Kaliber 30GD

1959: Dwa rekordy w Neuchâtel i jeden nowy rekord w Genewie; mechanizmyregulowane przez Josepha Ory.
1960: Jeden nowy rekord w Genewie, nowy rekord w Neuchâtel, a także pierwsze miejsce w Neuchâtel.
Werki reguluje Joseph Ory.
1961: Dwa nowe rekordy w Genewie.
Pierwsze cztery miejsca w kategorii "pojedynczych sztuk" w Genewie zajmuje Omega.
1962: Drugie, trzecie i czwarte miejsce dla Omegi, która decyduje się na stworzenie nowego kalibru.
1963: Dwa pierwsze miejsca, w Genewie i Neuchâtel.
Mechanizmy regulują Joseph Ory i André Brielmann.


Joseph Ory (po prawej) i André Brielmann

1964 r.: Nowy rekord w Neuchatel; mechanizmy reguluje Joseph Ory.
1965: Omega zajmuje wszystkie miejsca od drugiego do dziewiątego (pierwsze miejsce zajmuje Zenith).
Pierre Chopard dostaje zadanie, stworzenia nowego kalibru do prób w obserwatoriach.
Kaliber E11 miał bardzo nietypowy kształt z powodu bardzo dużej beczki i sprężyny.
Werk ten nigdy nie został sprawdzony w obserwatoriach z powodu pojawienia się mechanizmów kwarcowych w 1967 roku.


Kaliber E11

1966 r.: Trzy nowe rekordy dla Omegi (dwa w Neuchâtel i jeden w Genewie).
1967 r.: Mechanizm kwarcowy Beta 1 (później Beta 21) zostaje ujęty w tej samej kategorii, co werki mechaniczne.
Jest to ostatbi rok kiedy Omega konkuruje z wykorzystaniem werków mechanicznych, jako, że stare technologie nie mogą się równać z kwarcem.


Certyfikat uzyskany przez kaliber 30mm (1967 rok)

1968: Omega bierze udział w konkursie ze swym nowym mechanizmem kamertonowym regulowanym przez André Brielmanna i bije nowy rekord.
1969: Dwa nowe rekordy dla mechanizmu kamertonowego regulowanego przez André Brielmanna.
1970: Jeden nowy rekord dla mechanizmu kamertonowego regulowanego przez André Brielmanna.
1971: Dwa nowe rekordy dla mechanizmu kamertonowego regulowanego przez André Brielmanna.
1972: André Brielmann odchodzi na emeryturę.

UWAGI:
1) Powyższy tekst jest tłumaczeniem artykułu autorstwa Michaela Tinga, Melvyna Teillol-Fooa oraz Suitberta Waltera.
2) Zdjęcia wykorzystane w tekście należą do firmy Omega.